Dochter van Eva

Flaptekst

(En ineens zei Eva het, zomaar terloops, terwijl ze de planten water gaf. Eerst aaide ze Joris door zijn haar. “Mijn mannetje,” zei ze. En toen tegen mij: “Jij bent mijn grote dochter.” Er stond geen moeder voor me die van ontroering in snikken uitbarstte en mij in haar armen sloot. Ze ging verder met planten water geven, net als in een droom waarin iets heel groots gebeurt in een heel nuchtere omgeving. Het gaf een schok die alles in me verschoof. Een aardschok die iedereen gevoeld moet hebben. Maar alles ging gewoon door. Eva hield haar gieter opnieuw onder de kraan. De bel ging, en net als anders maakte Eva de deur open. Maar het kon me niet meer schelen. Ik was niet langer gewoon het meisje dat bij Eva woonde. Ik was haar dochter.

In Moederkruid beschreef Carry Slee de volwassen wereld door de ogen van een kind; een meisje dat niet oordeelde, maar slechts observeerde. In Dochter van Eva is datzelfde meisje in de puberteit. Ze verlaat het ouderlijk huis en gaat op zoek naar haar identiteit, en bovenal naar een nieuwe moeder.