De kinderen van Calais

Flaptekst

Wissant, Noord-Frankrijk, de jaren zestig. Urenlang gingen ze gebukt op zoek naar de mooiste schelpen. Ze konden gelijktijdig en achterwaarts over de golven duiken. Ze hadden allebei een kamer waar je de zee kon horen ruisen, als de wind goed zat. Lilith en Violaine waren wat men noemt hartsvriendinnen. Onafscheidelijk. Samen kochten ze hun eerste bikini. En het was hand in hand dat ze naar de rand liepen.
Cap Blanc Nez, 1976. Beneden aan de kliffen wordt Violaine gevonden. 135 meter hoger staan twee boekentassen.
De kinderen van Calais is een debuut van zelden geziene ambitie. De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. Allesverterende liefde. De suizende tragiek van dit verhaal, als in een val van 135 meter hoog, doet voortdurend naar adem happen en heeft maar één vraag: hoe dicht kun je bij iemand komen zonder jezelf te verliezen?

Wat zegt de pers?

‘De kinderen van Calais gaf mij een kopstoot tegen m’n van literatuur wemelende voorhoofd. Het is een uitzonderlijke roman, en een grootse prestatie van een debuterende schrijfster. Bovendien heeft ze van die mooie blauwe ogen, zodat ik haar volgende boek zeker ook ga lezen.’ - Herman Brusselmans

‘Lara Taveirne kan schrijven, daarvan getuigen haar sfeerschepping en geslaagde beeldspraak. Ze schrijft in een beeldrijke, zintuiglijke taal.’ - Cobra

‘“Drupsgewijs kwam ik uit de vermoeide penis van mijn vader.” Wie een debuut met dit soort zinnen schrijft, De kinderen van Calais kookt ervan over, verdient de hoogste lauweren.’ - Joris van Casteren