Celestien

Flaptekst

Veertien is Celestien als de Grooote Oorlog voorbij is en zij, voor het leven, in dienst treedt bij de familie Van Puyenbroeckx; eerst bij de oude mevrouw en vervolgens in het gezin van Augustijn en Madame.

Celestien is getuige van geboorte en dood en zorgt als een schaduwmoeder voor de kinderen en kleinkinderen van Augustijn. Met Madame sluit ze een pact om de hectische huishouding draaiende te houden. Ze kookt, ze poetst, ze wast, ze straft, ze troost, terwijl er weer een oorlog uitbreekt en de generaties elkaar opvolgen.

Wanneer Madame sterft en Celestien wordt opgeborgen in Welverdiend, eens het landhuis van de Van Puyenbroeckxen maar nu een bejaardentehuis, komt zij in opstand: ze wil zich niet laten wegmoffelen. Ze overdenkt haar eigen leven en dat van de Van Puyenbroeckxen, haar liefde voor Augustijn, het dagelijkse gevecht met Madame, het verdriet om ‘de engeltjes’ en de vreugde om de kinderen die bleven leven.

In het huishouden van de Van Puyenbroeckxen laat Monika van Paemel het Vlaanderen van de twintigste eeuw weerspiegelen: Celestien blikt terug op een welbesteed bestaan dat zich afspeelt in de marge van de geschiedenis, maar dat in zekere zin doorslaggevend is geweest voor het verloop ervan.

Celestien is het eerste deel van De gebenedijde moeders, een epos over moeders, liefde en moederliefde. En over de vraag wat belangrijker is: bemind te worden of te beminnen.