Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte

Flaptekst

‘Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee werelden kon niet groter zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn boven alles beminde grootouders, met z’n tweeën gevangen in hun schitterende huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: ‘Je moet leren met je tepels te glimlachen.’

Zijn grootmoeder, ooit zelf actrice, is nog steeds een diva. Zijn grootvader, een gepensioneerde filosofieprofessor, is een scherpe maar slechthorende man. Hun dagen zijn ingedeeld aan de hand van absurde rituelen waarin alcohol een belangrijke rol speelt. Met deze hommage aan zijn grootouders en dit eerlijke verslag van zijn confronterende vlucht in acteren, vertelt Joachim Meyerhoff opnieuw een voortreffelijk, ontroerend en raak verhaal.

Wat zegt de pers?

​‘Misschien zijn beste boek tot nu toe. Het komische is komischer geworden en de ernst ernstiger.’ - Frankfurter Rundschau

‘Meyerhoff is een meester in de scherpe observatie die nooit de grenzen van het mededogen uit het oog verliest.’ - NCR Handelsblad